Met mijn serie “Moderne Madonna’s” toon ik beelden van vrouwen die hun kind borstvoeding geven. De eerste veilige plek is bij de moeder, de basis voor een veilige hechting. Als die ontbreekt, wordt het, zacht uitgedrukt, lastig om je staande te houden in deze wereld.

De moderne madonna’s die model stonden komen allemaal uit Amsterdam. Het was nog een lastige klus om voldoende vrouwen te vinden. Sommigen waren huiverig voor een coronabesmetting, soms zag de partner een fotoshoot niet zitten. Na lang zoeken via social media, borstvoedingsbureaus en dergelijke, is het toch gelukt.

Bij het fotograferen kwam mijn ervaring als fotojournalist erg van pas. Je moet namelijk heel vlug werken, het kan niet over. Kinderen drinken kort, korter dan vroeger, in mijn beleving althans. Ook waren de kindjes gauw afgeleid door de techniek, de lampen of het geluid van de camera. Dat was hilarisch bij vlagen. Eén meisje was zo nieuwsgierig, dat ze bij ieder shot vol in de camera keek. Maar ik wilde dat ze dronk. Regisseren was geen optie, geduld wel maar ook dat hielp niet. Uiteindelijk na het zien van het ruw materiaal heb ik heb de moeder toch maar een tweede keer gevraagd te komen. Gelukkig was het meisje nog niet gespeend.

De serie ‘Moderne Madonna’s’ zal dit najaar weer te bezichtigen zijn, nu in de Keizersgrachtkerk aan de Keizersgracht 566 te Amsterdam. Op de zondagen 27 november, 4 december, 11 december en 18 december 2022 worden de Madonna’s in deze kerk tentoongesteld. Nadere informatie volgt.

De Moderne Madonna’s waren al eerder te zien op 28, 29 en 30 mei 2021 in de Petruskerk Spaarndammerdijk 681 te Sloterdijk - Amsterdam.

In september 2021 vond dezelfde tentoonstelling plaats in de MLB Galerie, Witte de Withstraat 32 a, Amsterdam.

Het Oldambt in Groningen is een uitgestrekt akkerbouwgebied, met velden vol suikerbieten, aardappelen en tarwe. Het land waar ik als kind zwierf, ongestoord en vrij mijn fjordenpaard door de geschoren akkers joeg. In het voorjaar kleurt het Oldambt groen van jonge tarwe, aan het einde van de zomer geel.

Weidse vergezichten en oneindige hemelen waar God zo uit lijkt af te dalen. Maar dan zegt de boer: “Vot, van mien laand of!”

Begin augustus is de graanoogst is in volle gang. Tractoren rijden af en aan met lege en gevulde wagens. Combines trekken als voorwereldlijke dieren hun banen over het weerloze graan. In de van airco voorziene cabine zit de bestuurder te filosoferen, de tijd is hier nog gekleed in bedachtzaamheid.

Overal ter wereld staan norse, nurkse en narrige douane-ambtenaren klaar om de eerste indruk van welk land dan ook te verpesten. Dat hoort blijkbaar bij hun functie. Murw, gaar en lopend op mijn tandvlees na een half etmaal durende vlucht, geef ik mijn paspoort aan een van de ambtenaren, beducht voor het ergste. Maar nee, met een lieve, begrijpende glimlach controleert hij mijn kostbare boekje en zegt ‘Welcome to Bolivia.’ Die prelude was nog maar de aanloop naar een bad van vriendelijkheid. Alsof je terug in de tijd was gereisd, toen de mensen elkaar nog in de ogen keken en met elkaar praatten.

Met een oppervlakte van 1.098.581 km² is Bolivia is ongeveer twee keer zo groot als Frankrijk. Het grenst aan vijf landen: Peru in het noordwesten, Brazilië in het noordoosten, Paraguay in het zuidoosten, Argentinië in het zuiden en Chili in het zuidwesten.[8] Bolivia ligt in het breedste gedeelte van het Andesgebergte, grotendeels boven de 3500 meter. Ik was daarom heel blij met mijn hoogtepillen en niet blij met mijn Canon 5dII , die ineens heel zwaar was. Tegelijkertijd was het ook verrassend om te merken hoe snel mijn lichaam zich instelde op de ijle lucht.

Groen is de kleur die de meeste buitenlanders onmiddellijk opvalt als ze in Amsterdam ronddolen. Wij weten niet beter, zo gewend als we zijn aan groene bomen, groene grasvelden, groene weilanden.

Groen is de kleur van het hart, van het herstel, van de rust.

Amsterdam heeft groen. In overvloed. Mals en zacht, luisterrijk en sprookjesachtig.  

Groen, de kleur die de stad leefbaar houdt.

©Annette Bleeker

Geen licht zonder schaduw. Een lichtbron kan zonder schaduw maar een schaduw bestaat niet zonder licht. Op de plekken waar geen licht komt dat er wel is, ontstaan donkere plekken. In tuinen kun je daar gewassen planten die weinig licht nodig hebben. Als het erg warm is, wordt dit de geheimzinnigste en lieflijkste plek van de tuin.

Van mensen zien we vaak ook maar alleen de schaduw. Je denkt dat je het licht ziet maar uiteindelijk is het een gedeelte van een ruimte waar het wezen van die persoon, het licht, niet rechtstreeks doordringt. Vaak verwarren we dit met de donkere kant van iemand. Dat is niet hetzelfde als iemands schaduw. De schaduw is een contour van de werkelijkheid, die ongrijpbaar is. De donkere kant is de kant waar helemaal geen licht komt. Dus ook geen schaduw. Onbekend terrein, voor onszelf nog het meest.

©Annette Bleeker

Natuur bestaat niet in Nederland. Elke plek draagt sporen van menselijk ingrijpen. Het landschap is gecultiveerd tot op de laatste tak.

Maar voor de schoonheid en pracht maakt dat niks uit. Onze aangeharkte zompige delta is een groene lappendeken die elke keer, bij thuiskomst uit een droog land, weer ontroerd.

Steek een wilgentak in de grond en over een jaar heb je een boom. De bebouwing mag nog zo oprukken, de natuur wijkt niet. Desnoods baant ze zich een weg dwars door het asfalt.

De aanhouder wint. De natuur wordt bedreigd? Wie dat zegt snapt het niet. Ook als wij er al lang niet meer zijn, zal het leven verder krioelen. Onverwoestbaar.

©Annette Bleeker

Sierteelt

Nederland is een bloemenland. Nederland heeft een gigantische en supermoderne sierteeltsector. De bloemen, planten, bollen en bomen dragen bij aan het overschot op de betalingsbalans van circa 35%.
Snijbloemen, pot- en tuinplanten en het uitgangsmateriaal voor deze producten vormen met een exportwaarde van € 5,4 miljard binnen de sierteeltsector de belangrijkste groep. In Nederland zijn ongeveer 650 exporteurs van bloemen en planten gehuisvest.

©Annette Bleeker

Amsterdam is de hoofdstad van Nederland. De naam van de stad dateert uit de 12e eeuw toen een 'dam' werd aangelegd in de rivier de 'Amstel'. In de volksmond wordt Amsterdam ook wel 'Mokum' genoemd. Deze bijnaam is afgeleid van het Hebreeuwse woord ‘Makom’ en betekent ‘plaats’ of ‘stad’. Overigens is Amsterdam niet de enige stad die Mokum als bijnaam heeft: ook de Israelische stad Tel Aviv wordt Mokum genoemd.

Amsterdam telt zo'n 177 nationaliteiten en heeft meer dan 100 kilometer aan grachten. Er zijn meer fietsen in de stad dan mensen.

Klik hier voor meer feiten en weetjes.

Ach, Griekenland, wat moet ik er nog over zeggen. Net als een foute man, je blijft er van houden, tegen beter weten in.

Iran

Iran, ga er naar toe. Nu, direct. Al was het maar om al die malle beelden in je hoofd, opgeworpen door de media, het nakijken te geven.

Een jonge, leergierige bevolking, mooie mannen en vrouwen, hoge bergen, oerwouden, filosofische dichters, heel veel thee, en niemand die met zijn of haar lompe lijf tegen je aan botst. Vreselijk jammer van die theocratie, maar ja, hier heb je veel regen. En zo is er altijd wel wat.

Fotojournalistiek en fotografie, twee begrippen die nog al eens worden verwisseld. Fotojournalistiek is een vorm van journalistiek waarbij de camera de actualiteiten, gebeurtenissen en de omstandigheden ongemanipuleerd vast legt om het resultaat in de media te publiceren. Nou is er op deze definitie van alles af te dingen. Op het begrip ongemanipuleerd is eigenlijk al van alles af te dingen. De keuze van het standpunt, de keuze van een bepaald soort lens, de kadrering, al deze zaken bepalen hoe we volgens de fotojournalist de werkelijkheid dienen te zien. Om nog maar te zwijgen van verdwenen lantaarnpalen en pukkels en...

Een goede fotojournalist moet sneller schieten dan zijn schaduw. Rekening houden met aanwezige licht, rommelige achtergronden, onwillige mensen, de hijgerige deadline. Eerst schieten en achteraf pas de vraag stellen. Anders is het moment weg. Een goede persfoto vraagt, net als een goed schot, concentratie en vervolgens een uitbarsting. Een goeie persfoto staat altijd in de context van de waan van de dag. En als de fotojournalist geluk heeft, in de waan van de geschiedenis.

Fotografie houdt zich meer bezig met het zo fraai mogelijk vastleggen van een persoon, landschap of object. De foto hoeft niet per se gepubliceerd te worden, en kan na jaren zonder toelichting zijn schoonheid behouden. De fotograaf regisseert in zijn studio het object, wacht op het juiste licht in het landschap, heeft geduld en neemt de tijd. Een goede fotograaf houdt meestal niet van de hectiek van de fotojournalistiek. Laat hem of haar maar lekker pielen in de besloten, warme ruimte van de studio, of in de weidse streken van het platteland, niet opgejaagd door zoiets banaals als een deadline. Lelijkheid is meestal taboe op fotografiefoto’s, de wereld is perfect en als het niet zo is, zorgen softboxen, lampjes, schermen, make-up en draperieën er wel voor dat het wel zo is. De droom versus de werkelijkheid.

Gelukkig ligt het niet altijd zo zwart-wit.

©Annette Bleeker